وقتی که از سفر نه ماه ات بازگشتی یقین دارم که در کائنات جشن و سروری برپا و ملائکه و کروبیان خوش سیما همه به پایکوبی و رقص مشغول و ساقی می ای از عمق جان میفشرد و مطربان بر ساز خود زخمه و نوای خوش آمدی سر میدادند که آمد...آمد... نوری دگر از نورستان و گلی از گلستان و روزنه ی امیدی دیگر که گشوده شد در این زندان تاریک و سروشی از ملکوت که خلیفه ای دگر پای نهاد بر این فرش خاکی تا دوباره رخت بربندد و پای پرواز بگیرد و سفری نو آغاز و مایه فخر جل جلاله شود بر عالم که این ست همان آدمی که مسجود شد و کرامت بخشیدمش بر هر دو جهان و کون و مکان و چنین است که آفریدمش برای خود و عالمی را برای او...

و نام نهانیده شدی از پدر به نامی نیکو،چنان نیکو که در کلام و کلمه نمی گنجید و از این باب تورا بهترین بهترین نام نهادند که به راستی چه نامی توان یدک کشیدن روح بزرگ  تو را داشت و چه نیکو انتخابی که بهنام نهادند تو را...

از صمیم دل با تکاتک ذره ذره وجودم برایت آرزو بهترین ها را دارم هم چو نامت...

ای خوشه نور تولدت مبارک...

بسم هو اللطیف

روزی که قصد کردیم و عزمی راسخ را به دل نهادیم که گروهی در راستای فرهنگ شرقی و پارسی و هنری که از عمق وجود انسانیت و از چشمه حق الحقایق هستی،خداوند سیراب میشود تأسیس کنیم.

 بر این باور شدیم که نه اینیم که هستیم و بایدی را باید تا راه به درست پیمودن که نه فقط درس و تحصیل دانشگاه باشد و در کنار آن باید جوان حقیقی با فرهنگ و هنر مأنوس گردد تا جامعه تحویل گیرنده یک جوان خام و تک بعدی نباشد و وقتی یک جامعه پویا و به آرمان های خود نزدیک میشود که جوانان آن در کنار تحصیلات حرفه ای و آکادمیک از لحاظ فکری و روحی با فرهنگ و هنر مرز و بوم خود انس و الفت داشته باشند تا مثل روشنفکرنما های تاریک اندیش در دهه های گذشته منفعل و مغلوب فرهنگ متهاجم که اسمی غیرفرهنگی ست و بهتر بگویم با برخورد و مواجه شدن با دیگر فرهنگها خود را پوچ نبینند و فرهنگ غربی را همه چیزی که بشریت میتوانست به آن برسد.

پس تلاش کردیم تا در دانشکده خودمان یعنی همان دانشکده برق نجف آباد،یک دفتر فرهنگی مستقل از دانشگاه و مخصوصا حراست و مخصوص تر بسیج دانشگاه تأسیس کنیم که متأسفانه زهی خیال باطل بیش نبود و سعی به هیچ نبردیم.

تا این که امیدی در دل ما تازه شد و فکر راه اندازی یک گروه فرهنگی هنری نه آنچنان حقیقی ولی در حقیقت واقعی بیاندازیم در دل دنیای مجازی و جایی که عالم به این بزرگی را دهکده ای میکند و فاصل های هزار هزار کیلومتری را آنقدر نزدیک میکند که نفس همدیگر را میتوانیم به راحتی گوش دادن بشنویم.پس چه خوب با یک ابزار رایگان مثل وبلاگ و فضایی که اصلا آمده تا هرکس که میخواهد تفکراتش را منتشر کند تا جهانیان از آن استفاده کنند.

مجله اینترنتی راه اندازی کردیم و نامش را سایه نهادیم تا سایه حق را بگسترانیم که همان حقیقت انسانیت است در تجلیگاه فرهنگ و هنر.

از چندی پیش در پی درخواست های مکرر دوستان مبنی بر این که آن ها هم مایلند در این عزم مارا همراهی کنند.پس برآن شدیم تا درباره این مهم نکاتی را عرضه بداریم:

اگر دوستی از هرجای عالم ، چه از دوستان همکلاسی و هم دانشکده ای و چه نه،یک فرد غریبه که نه سایه حقیقی را دیده و نه مایل است که بیشتر آشنا شود ولی بخواهد با گروه(مجله اینترنتی)سایه همکاری و همراهی داشته باشد بایستی ابتدا عضو وبلاگ سایه بشود و بعد از وارد کردن نام کاربری(نامی که میخواهد نوشته هایش با آن نام منتشر بشوند)و رمز عبور میتواند به راحتی نوشته های خود را برای ما فرستاده و بعد از برسی کامل و نبود مانع منتشر گردد.

در مورد نوشته های اعضاء:

1-مطالب ارسالی در شاخه همراه سایه منتشر میگردند و نام هر عضو سایه که حداقل یک مطلب برای وبلاگ ارسال کند در همراهان سایه نوشته میشود.

2-نوشته باید مضمون فرهنگی و هنری و یا علمی داشته باشد.و بعد از برسی محتوایی توسط مسؤل این بخش آقای بهنام تیموری در شاخه همراه سایه منتشر میگردد.

3-سایه هیچگونه تکلفی و وظیفه ای در قبال منتشر کردن مطلب ارسالی ندارد.

4-نوشته بایستی که از خود عضو باشد نه از جای دیگر(به اصطلاح معروف کپی پیستی اشاره داریم).

5-با توجه به فرم مجله ای بودن وبلاگ سایه مطالب ارسالی نباید به صورت تک جمله ای و یا چندجمله کوتاه باشند(شبیه به فعالیت های شبکه های اجتماعی مثل فیسبوک).و از قرار دادن کدهای یاهویی(شکلک ها)در مطالب پرهیز شود.

6-سایه مسؤل منتشر کردن مطالب است ولی در مورد نظراتی که به مطلب ارسال شده داده میشود جوابگو نیست و حتی المقدور همه نظرات منتشر میکند.

7-مطالبی که هم از لحاظ محتوایی و درون مایه ای و هم از نظر فنی و تکنیکی از کیفیت بالایی برخوردار باشند در صفحه اصلی سایه منتشر میگردند.

با سپاس فراوان